در منطقه‌اى از مناطق كشاورزى براى چند روزى منبر مى‌رفتم، همسر صاحب‌خانه‌اى كه ميزبان بود، زنى حدود هفتاد ساله بود و بسيار مورد احترام، اطرافيانش مى‌گفتند: در طول سال چه تابستان و چه زمستان كه هوايى نسبتاً پر برف و باران دارد، درب خانه را هنگام شب باز مى‌گذارد تا مسافرى و غريبى از راه مانده بيرون نماند، او را به اطاقى مناسب راهنمايى مى‌كند و از او پذيرايى مى‌نمايد تا شب را در امنيّت و استراحت به سر برد و صبح به مقصدى كه دارد برود.
تا جايى كه در توان دارد با اجازه همسرش مشكل مالى و خانوادگى اهل محل را حل مى‌كند و به خدمت آنان بدون چشم‌داشت اقدام مى‌نمايد.
آن زن بزرگوار در حال خدمت به ناتوانان و ضعيفان از دنيا رفت، مردم در مراسم او همچون چهره‌اى بزرگ و معروف شركت كردند و حق احترام او را انصافاً به جاى آوردند، من هر بار پس از درگذشت او جهت تبليغ دين به آن ناحيه رفتم براى فاتحه و دعا و گرفتن انرژى معنوى كنار قبر او حاضر شدم، از خدا مى‌خواهم كه بر شمار اين گونه انسان‌ها در جامعه ما بيفزايد و مردم را از بركات وجودشان بهره‌مند سازد.
لازم است به اين نكته ظريف و تجربه شده اشاره شود كه اين گونه مهرورزى و محبّت در ميان همه اقوام و ملل به ويژه شيعه ناب و خالص اهل بيت عليهم السلام هست و اين طايفه هستند كه با اقتداى به پيامبر و اهل بيتش عليهم السلام به اين صورت نسبت به مردم مهرورزى و دست خدمت دارند.
امامان ما همان انسان‌هاى والايى هستند كه شب‌ها آذوقه و لباس و پول به دوش مى‌كشيدند و به طور ناشناس به محله‌هاى فقيرنشين محل اقامتشان مى‌رفتند و به آنان اعم از شيعه و سنى و يهودى و مسيحى كمك مى‌كردند و پس از شهادتشان براى فقيران معلوم مى‌شد كه كمك دهنده به آنان در سال‌هاى گذشته چه كسى بوده است.
اينان و شيعيانشان از همه جنبندگان هستى بهتر و برترند و مهر و محبّت ويژه خدا در دنيا آخرت شامل حال آنان است.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
