اهل مهر و محبّت در راه طهارت قلب و پاكى دل مى‌كوشند و سعى و تلاش دارند باطن خويش را از هر آلودگى بزدايند و قلبى به دست آورند كه چون وجود فرشتگان از آنچه تناسبى با آن ندارد پاك و طيّب و طاهر باشد.
آنان چنين قلبى را براى ارزش يافتن عبادات خود مى‌خواهند زيرا مى‌دانند عبادت رياكارانه باطل و عبادتى كه به طمع بهشت و ترس از دوزخ انجام مى‌گيرد كم ارزش است.
آنان چنين قلبى را براى توجه بيش‌تر در راه خدمت به خلق خدا و مهرورزى گسترده‌تر به آنان مى‌خواهند، زيرا مى‌دانند دلى كه نسبت به مردم داراى غل و غش و كينه و حسد است و آلوده به بخل و حرص مى‌باشد سبب هلاكت انسان و موجب نفرت حق از اوست.
پاك دلان كه از آثار پاكدلى‌شان مهر و محبّت گسترده و بى‌شائبه است و از عشقى خالصانه براى سود رسانيدن به مردم مى‌تپد، بنا به گفتار حق در انجيل در قيامت از پرهيزكارانند.
«طُوبَى لِلمُطهَّرَةِ قُلوبُهُم، اولئكَ هُمُ المُتَّقُونَ يَومَ القِيامَةِ» .
خوشا به حال پاكدلان، اينان همان اهل تقوا در قيامت هستند.
شما اگر به م نزلت و مقام اهل تقوا در قرآن مراجعه كنيد، خواهيد يافت از عناياتى كه خدا در قرآن نسبت به اهل تقوا مبذول داشته، اعلام محبّت و عشق به آنان است.
[.. إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ] .
... خدا پرهيزكاران را دوست دارد.
شگفت‌آور است كه در اين آيه مى‌گويد خدا محب و پرهيزكاران محبوب، خدا عاشق و اهل تقوا معشوق‌اند.
راستى هنگامى كه انسان محبوب خدا شود خدا براى محبوب خود در دنيا و آخرت چه خواهد كرد، آيا كسى جز خدا از اين مطلب خبر دارد؟
از عنايات حضرت حق به محبوبان خود جلوه نورى او به قلب محبوبان است كه قلب آنان را تبديل به حرم اللَّه و عرش اللَّه مى‌كند، و به گنجايشى مى‌رساند كه بتواند آن نور بى‌نهايت را در خود تحمل كند.
«لَا يَسَعُنِى أرضِى وَ سَمائِى وَ لكن يَسَعُنِى قَلبُ عَبدِىَ المُؤمِن» .
زمين و آسمانم گنجايش مرا ندارد ولى دل بنده مؤمنم گنجايش مرا دارد.
اين جلوه در لحظات شهادت حضرت حسين عليه السلام در قلب آن حضرت به صورت أَتَمْ واكملش ظهور كرد كه در لحظه‌اى كه تيزى خنجر قاتل به گلوى مباركش نشست، تبسم فرمود و سر در راه جانان سپرد.
و حضرت امام زين العابدين عليه السلام هنگام دفن آن حضرت با توجه به تجلى اين نور با اشك و آهى كه از فراق پدر داشت فرمود:
«أَبَتَا أمَّا الدُّنيَا فَبَعْدكَ مُظْلِمَةٌ وَأمَّا الآخِرَةُ فَبِنُورِ وَجْهِكُ مُشرِقَةٌ» .
پدر جان! دنيا پس از تو به تاريكى فرو رفت و آخرت به نور شخصيت و كرامتت روشن شد.
آرى؛ آنان كه به خود مهر مى‌ورزند و به عبارت ديگر عاشق خود هستند و به سبب اين عشق در پى نجات خويش در دنيا و آخرت از مهالك‌اند، همواره دست اندركار طهارت و پاكى قلب خويش‌اند كه هم بتوانند عبادتى خالص انجام دهند و هم بتوانند مردم را از خير خود بهره‌مند سازند.
منبع : فرهنگ مهرورزى
