در يكى از مناطق كشاورزى جهت تبليغ دين در ايام تابستان دعوت داشتم، سخنرانى پيش از نماز مغرب و عشا بود، روزى پس از پايان جلسه پيرمردى نورانى و باحال كه گفتند عمرش متجاوز از صد و ده سال است به من مراجعه كرد و گفت: دوست دارم هر روزى كه خود مى‌خواهيد براى صرف نهار به باغ من در چند كيلومترى اين منطقه بياييد، دعوتش را پذيرفتم، بخشى از راه را كه نزديك باغ بود پياده رفتم، باغ‌هاى دو طرف جاده با درختانش از محصول و ميوه خالى بود يا ميوه و محصولش اندك و كم بود ولى هنگامى كه وارد باغ آن مرد نورانى و چهره ملكوتى شدم، ديدم زير اكثر درختان به خاطر سنگينى شاخه ها از كثرت ميوه و محصول دو شاخه گذاشته‌اند بسيار تعجب كردم، از صاحب باغ سبب پر محصولى باغ او و كم محصولى باغ ديگران را پرسيدم گفت: من سه برنامه را از ابتداى جوانى نسبت به اين باغ كه جزء منابع هزينه زندگى من است رعايت كرده‌ام:
اولًا: پس از فروش ميوه و تأمين هزينه زندگى خمس مالم را پرداخت كرده‌ام،
ثانياً: كنار هر درختى بارها زيارت عاشوراى حضرت حسين عليه السلام را خوانده و پاى خاك درخت اشك ريخته‌ام،
ثالثاً: هر روز تابستان كه در باغ هستم در باغ را به روى همه باز مى‌گذارم تا به راحتى بتوانند به باغ درآيند و از محصولش در حد لازم استفاده كنند و چون هنگام عصر از باغ به طرف خانه مى‌روم به اندازه‌اى كه بتوانم ميوه در سبد يا كيسه‌اى مى‌ريزم و در مسير باغ به خانه به هركس مى‌رسم ميوه هديه مى‌كنم و بركت و پر محصولى اين باغ را در هر سال از اين سه برنامه مى‌دانم.
آرى؛ بر اساس آيات قرآن مجيد و روايات:
[مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ] .
مَثَل آنان كه اموالشان را در راه خدا انفاق مى‌كنند، مانند دانه‌اى است كه هفت خوشه بروياند، در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر كه بخواهد چند برابر مى‌كند و خدا بسيار عطا كننده و داناست.
[إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها...] .
اگر نيكى كنيد به خود نيكى كرده‌ايد، و اگر بدى كنيد به خود بدى كرده‌ايد...
حضرت امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
«فَالْمُؤمِنُونَ هُمُ الذِينَ يُضاعِفُ اللَّهُ لَهُمْ الحَسَناتِ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعِينَ ضِعْفاً فَهذا مِنْ فَضْلِهِمْ وَيَزِيدُ اللَّهُ المؤمِنَ فِى حَسَناتِهِ عَلى قَدْرِ صِحَةِ إيمانِهِ أَضْعَافَاً مُضاعَفَةً كَثِيرَةً وَيَفْعَلُ اللَّهُ بِالْمُؤمِنينَ ما يَشاءُ» .
مؤمنان آنانى هستند كه خدا بر حسناتشان مى‌افزايد، در برابر هر حسنه‌اى هفتاد حسنه و اين از فضيلت ايشان است و خدا حسنات مؤمن را بر پايه اندازه راستى ايمانش به چندين برابر مى‌افزايد و خدا نسبت به مؤمنان هر چه اراده كند، انجام مى‌دهد.
حضرت صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
هنگامى كه مؤمن عملش را نيكو انجام دهد، خدا بر عملش مى‌افزايد، بر هر عملى هفتصد برابر و اين بر پايه سخن خداست كه مى‌فرمايد:
[وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ].
پس اعمالى كه انجام مى‌دهيد، به خاطر پاداش الهى، خوب و نيكو انجام دهيد، راوى مى‌گويد: به حضرت امام صادق عليه السلام گفتم: احسان چيست؟
حضرت فرمود: هنگامى كه نماز مى‌خوانى ركوع و سجودت را نيكو بجا آر و زمانى كه روزه مى‌گيرى از هرچه سبب فساد روزه‌ات مى‌شود بپرهيز و وقتى به حج مى‌روى آنچه در حج و عمره بر تو حرام شده، از آن اجتناب كن و هر عملى را كه براى خدا انجام مى‌دهى، بايد از آلودگى پاك و پاكيزه باشد .
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
