از پيامبر بزرگ اسلام صلى الله عليه و آله روايت شده است:
«الدُّنْيا مَزْرَعَةُ الآخِرَةِ» .
دنيا كشتزار آخرت است.
انسان، هنگامى كه از طريق اعتقاد و عمل به درياى بى‌ساحل رحمت حق متصل شود، بى‌ترديد آنچه را در دنيا مى‌كارد جز دانه قابل رشد و شايسته محصول در آخرت نخواهد بود و مهجور از قرآن و بى‌توجه به احكام و واقعيات آن كتاب هرچه را مى‌كارد، داراى ثمرى اندك، آن هم فقط محدود به دنيا خواهد داشت و براى آخرت هيچ محصولى نصيب او نخواهد شد.
قرآن مجيد درباره اين دو طايفه مى‌فرمايد:
[مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ وَ مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ] «2».
كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش مى‌افزاييم و كسى كه زراعت دنيا را بخواهد، اندكى از آن را به او مى‌دهيم، ولى او را در آخرت هيچ بهره و نصيبى نيست.مايه آخرت‌خواهى بى‌ترديد ريشه در قرآن‌خواهى و عمل به قرآن دارد. اهل قرآن اهل آخرتند و در سراسر زندگى دنياى پاكشان كه دنيايى قرآنى است، براى آخرت مى‌كارند و در آخرت برداشتى ابدى خواهند داشت و اين همه نتيجه رحمت خداست كه از آثار أتم و أكملش قرآن و توفيق ايمان به قرآن و فهم قرآن و عمل كردن به قرآن است.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
