به يقين حيوانات مظهر لطف و رحمت بى‌پايان خداوندى در طبيعت هستند.
دانشمندى به نام «ميشله» مى‌گويد:
«بى‌وجود پرندگان، زمين طعمه حشرات خواهد شد»
و ديگرى به نام «فابر» در تأييد او مى‌نويسد:
«بى‌وجود پرندگان، قحطى، بشر را نابود مى‌كند»!
... اگر حساب نسبتاً دقيقى از ميزان كرمها و حشراتى كه هر سال پرندگان كوچك به مصرف طعمه خود و جوجه‌هايشان مى‌رسانند به دست آوريم، اين مسأله بسيار روشن خواهد شد.
مرغ كوچكى به نام «رواتوله» وجود دارد كه هر سال «سه ميليون» از اين حشرات غارتگر را مى‌خورد! يك نوع سار به نام «سار آبى رنگ» است كه ساليانه «شش ميليون و نيم» حشره را مى‌خورد و «بيست و چهار ميليون» را براى تغذيه جوجه‌هاى خود كه معمولًا از دوازده يا شانزده جوجه كمتر نيستند مصرف مى‌كند...
پرستو در روز بيش از ششصد كيلومتر طى طريق مى‌كند و ميليون‌ها مگس مى‌گيرد. مرغى به نام «تروگلوويت» وجود دارد كه از روزى كه از تخم سر در مى‌آورد تا روزى كه از لانه مى‌پرد «نه ميليون» حشره غذاى اوست!
مردم معمولًا كلاغ سياه را پرنده مضر مى‌دانند اما اگر يكى از آنها را بكشيد و محتواى چينه‌دانش را بررسى كنيد مى‌بينيد مملو از يك نوع كرم سفيد است.
اين گوشه‌اى از خدمات پرندگان به كشاورزان و محيط زيست است، حال فرض كنيد آنها سهم مختصرى از دانه‌هاى غذايى و ميوه‌هاى ما را نيز ببرند، سهمى كه يك هزارم مزد آنها نمى‌شود؟ آيا اين سبب مى‌گردد كه ما آنها را حيوانات موذى و مزاحم بدانيم ؟
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
