دعاى آن حضرت عليه السلام در اعتراف به گناه و طلب توبه از خداوند متعال
̶ خداوندا! سه خصلت، مرا از اين كه چيزى از تو بخواهم، منع مى كند و تنها يك خصلت، مرا به درخواست از تو وامى دارد.
̶ يكى امرى كه تو به آن فرمان داده اي و من در انجام آن سستى كرده ام، و ديگر كارى كه مرا از آن نهى كرده اي و من به سوى انجام دادنش شتافته ام؛ و سوم اينكه نعمتى كه به من ارزانى داشته اي ولى من در شكرگزارى اش كوتاهى ورزيده ام.
̶ و اما آنچه مرا وادار مى كند تا از تو چيزى بخواهم، فضل و احسان توست به كسى كه به درگاه تو روى آورده و از راه خوش گمانى به سوى تو آمده است؛ زيرا كه تمام احسان هاى تو از روى تفضل است و تمام نعمت هاى تو بى مقدمه و بى هيچ سابقه ى استحقاق است.
̶ اكنون اين منم اي خداى من! كه به درگاه عزتت همانند فرمانبردارى خوار ايستاده ام و با شرم و حيا همانند بينوايى محتاج و عيالمند از تو درخواست مى كنم.
̶ خداوندا! اعتراف مى كنم به اين كه در هنگام احسان تو جز خوددارى از عصيانت، طاعتى نكرده ام و تنها به اين خوددارى اكتفا نموده ام و در هيچ حالى از احسان و نعمت تو بى بهره نبوده ام.
̶ پس اي خداى من! همين كه در برابرت اقرار و اعتراف مى كنم به زشتى اعمالم، آيا برايم سودمند است؟ و آيا اعترافم در درگاهت به بدى آنچه مرتكب شده ام، از عذاب تو نجاتم خواهد بخشيد؟
̶ يا آن كه مرا در اين حالى كه هستم، مستوجب غضب خود مى دانى؟
̶ و يا در اين هنگام كه دست دعا به سوى تو برداشته ام، دشمنى و عذاب تو همراه من است؟
̶ پروردگارا! پاك و منزهى تو؛ هرگز از تو نااميد نمى شوم، زيرا در توبه را به روى من گشوده اى. من همانند آن بنده ى خوار و ذليلى سخن مى گويم كه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را كم شمرده است.
̶ آن بنده اي كه گناهش بزرگ است و رو به افزايش مى باشد و روزگار به او پشت كرده و عمرش سپرى شده است؛ سرانجام مشاهده مى كند كه هنگام عمل گذشته و دوران عمر به پايان رسيده و يقين كند كه از عذاب تو پناهگاهى و از انتقام تو گريزگاهى نيست.
̶ خدايا! اكنون با ناله و انابه به سوى تو رو آورده و توبه را براى تو خالص نموده، پس با قلبى پاك و پاكيزه به سوى تو آمده و آن گاه با صدايى سوزناك و آرام، تو را خوانده است.
̶ در حالى كه بر اثر تواضع و فروتنى براى تو قامت خم كرده و سرش را فرود آورده و در اثر سرافكندگى، پيكرش كج شده و ترس از مقام تو پاهايش را به لرزه انداخته و اشك چشم، گونه هايش را فراگرفته است و تو را اين گونه مى خواند:
̶ اي مهربان ترين مهربانان! اي بخشنده ترين كه طالبان رحمت، همواره رو به سوى تو دارند؛
̶ اي عطوف ترين كسى كه آمرزش طلبان، گرد تو در طواف اند؛
̶ اي كسى كه عفو و بخشش تو از انتقام و كيفرت بيشتر است؛
̶ اي كسى كه خشنودى تو از خشمت بيشتر است.
̶ اى كسى كه از گناهان خلق خود، نيكو در مى گذرى و به اين علت سزاوار حمد و ستايش گشته اى؛
̶ اي كسى كه بندگانت را به پذيرفتن توبه عادت داده اى؛
̶ اي كسى كه فساد و تباهكارى بندگان را به وسيله ى توبه اصلاح نموده اى؛
̶ اي كسى كه به كار اندك بندگان خشنود گشته اى؛
̶ اي كسى كه كم آنان را پاداش فراوان داده اى؛
̶ اي كسى كه اجابت دعاى آنان را ضمانت كرده اى؛
̶ اي كسى كه به تفضل خود به آنان وعده ى پاداش نيكو داده اى.
̶ خدايا! من گناهكارتر از آن كسى نيستم كه تو را معصيت كرده و تو او را آمرزيده اي و نكوهيده تر از آن كسى نيستم كه به درگاهت عذر آورده و تو عذرش را قبول كرده اي و ستمكارتر از آن كسى نيستم كه به درگاه تو توبه كرده و تو هم به سوى او رو كرده اى.
̶ در چنين حال به سوى تو بازمى گردم و توبه مى كنم؛ توبه كسى كه از كارهاى گذشته پشيمان است و از آن چه بر سرش آمده نگران و از آنچه درآن گرفتار شده به شدت شرمسار است.
̶ و مى داند كه عفو و بخشش از گناه بزرگ براى تو كار طاقت فرسايى نيست و گذشت از معصيت گران بار براى تو دشوار نمى باشد و تحمل جنايات خارج از حد، بر تو گران نمى آيد.
̶ خدايا! محبوب ترين بندگانت در پيشگاهت كسى است كه دست از سركشى و نافرمانى تو بردارد و بر گناه، اصرار نورزد و هميشه از تو آمرزش بخواهد.
̶ خدايا! من از گردن كشى در پيشگاه تو، بيزارى مى جويم و از اصرار در گناه به تو پناه مى برم و بر آنچه در آن كوتاهى كرده ام از تو آمرزش مى طلبم و بر آنچه از انجامش فرومانده ام از تو درخواست كمك مى كنم.
̶ خداوندا! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و هر حقى را كه ادا كردنش بر من واجب است، بر من ببخش و از هر عذابى كه مستوجب آن هستم، معافم دار و از آنچه بدكاران از آن مى هراسند، پناهم ده، زيرا تو توانايى كامل بر عفو و بخشش دارى.
̶ خدايا! آمرزش تو مايه ى اميد است و توبه گذشت و بخشايش شناخته شده اى. براى نياز من، غير از تو پاسخ دهنده اي نيست و براى گناهم، غير از تو آمرزنده اي نمى باشد؛ حاشا كه چنين نباشى.
̶ خدايا! من جز از تو بر خودم نمى ترسم، زيرا تنها تويى كه بايد از تو ترسيد و فقط تويى كه بايد از تو آمرزش خواست.
̶ خدايا! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و حاجتم را روا كن و خواهش من را برآورده فرما و گناهم را بيامرز و مرا از ترس، ايمن بدار؛ زيرا كه تو بر هر چيز توانايى (انجام) آن خواسته ها بر تو آسان است. دعايم را مستجاب فرما اي پروردگار جهانيان.
فارسی
دعاى آن حضرت علیه السلام در اعتراف به گناه و طلب توبه از خداوند متعال
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
