شيخ بزرگوار علي بن محمد بن علي الخزار قمي در كتاب گران سنگ "كفايه الاثر"مي نويسد:عبيدالله بن عبدالله بن عتبه گويد:
من در محضرسيّدالشهداء امام حسين(ع) حضور داشتم كه ناگاه علي بن الحسين(ع) وارد شد امام حسين (ع) او را پيش خود خواند و محكم در آغوش گرفته و ميان دوچشمانس را بوسيد آنگاه فرمود:
بأبي أنت!ما أطيب ريحك و أحسن خلقك
پدرم فداي تو باد! چقدر خوشبو هستي و چه خلق نيويي داري.
از اين سخن ،از دلم چيزي خطور كرد،عرض كردم:پدر و مادرم به فدايت اي فرزند رسول خدا! اگر خداي نخواسته پناه براو روزي شما نبوديد از چه كسي پيروي كنيم؟فرمود :
از اين پسرم علي ،او امام و پدر امامان است.
عرض كردم :مولاي من ! او هنوز سن كمي دارد!
فرمود:آري فرزندش محمد درسن نه سالگي به امامت مي رسد سپس مدتي سكوت مي نمايد
امام (ع) فرمود:آنگاه به راستي علم و دانش را مي شكافد.
کفاية الأثر:234-235،بحارالأنوار:46/19 ح8
