امام چهارم، ملقب به سید العابدین، سید المتقین، امین، سجاد و ... بودند و جز این چند لقب (که به عنوان نمونه ذکر شد)، القاب دیگری نیز به ایشان داده‌اند. از این القاب، سجاد و زین العابدین شهرت بیشتری دارد. این القاب را که به امام علی بن الحسین علیه‌السلام نهاده‌اند، مانند لقب‌هایی نیست که در عرب، به هنگام زادن کودک و یا در کودکی وی بدو می‌دهند. این القاب را مردم به ایشان داده‌اند.
بیشتر کسانی که این القاب را به ایشان داده‌اند، نه شیعه بودند و نه آن حضرت را امام و منصوب از جانب خدا می‌دانستند، اما نمی‌توانستند آنچه را در وجود ایشان می‌بینند، ندیده بگیرند. هریک از این القاب نشان دهنده مرتبه‌ای از کمال نفس و درجه‌ای از ایمان و مرحله‌ای از تقوا و پایه‌ای از اخلاص است و بیان دارنده اعتماد و اعتقاد مردم به دارنده این القاب می‌باشد، و چنانکه گوشه‌ای از آن به عنوان نمونه (در قالب دو عنوان زیر) خواهد گذشت، امام سجاد علیه‌السلام به حقیقت، مظهر نمایان این صفات بود و این گفته ایست که همگی بر آنند:
- شیخ مفید روایت می‌کند که: چون علی بن الحسین علیه‌السلام وضو می‌گرفت، رنگش زرد می‌شد، بدو می‌گفتند که شما را چه می‌شود؟ می‌فرمود: می‌دانید می‌خواهم پیش چه کسی بایستم؟
- در کتاب علل الشرایع روایت شده که شبی سرد و بارانی علی بن الحسین علیه‌السلام را دیدم که آرد و هیزم بر پشت داشت و می‌رفت. گفتم: ای پسر رسول خدا، این چیست؟ حضرت فرمود: سفری در پیش دارم و توشه آن را آماده نموده‌ام تا در جای امنی بگذارم. به ایشان گفتم: اجازه دهید تا خدمتکار من آنرا برای شما بیاورد. امام چهارم امتناع کردند. گفتم اجازه دهید تا خود آنرا حمل نمایم؛ امام سجاد علیه‌السلام فرمودند: نه، چیزی را که در سفر به کار من آید و وارد شدن من را بر میزبانم نیکو می‌گرداند، چرا خود بر ندارم؟ تو را بخدا مرا رها کن و به دنبال کار خود برو.
پس از چند روز راوی امام را ملاقات نمود و پرسید: سفری که در پیش داشتید چه شد؟
امام فرمودند: چنانکه می‌پنداشتی نیست؛ آن سفر، سفر مرگ است و من برای آن خود را آماده می‌کنم، آمادگی برای مردن، دوری از حرام و بخشش (به نیازمندان) و کار نیک است.
در این هنگام بود که زهری دانست امام علی بن الحسین علیه‌السلام، آرد و هیزمها را برای دستگیری از ضعفا و مستمندان، تهیه نموده بودند و به دوش می‌کشاندند تا بدانان رسانند ...
شهیدی، سید جعفر، كتاب زندگانی علی‌بن‌الحسین علیه‌السلام، بااندكی تصرف
