اقتدای به پیامبر(ص)، آبادی آخرت را به دنبال دارد

به گزارش روابط عمومی موسسه دارالعرفان، استاد حسین انصاریان، استاد حوزه و مفسر قرآن کریم طی سخنرانی در حسینیه حضرت اباالفضل(ع) به بیان رسالت انبیای الهی پرداخت و اظهار داشت: خداوند مهربان که عاشق هزینه‌کردن رحمت ویژه‌اش برای انسان است، در قرآن مجید، پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام را رحمت و مهرورز برای همهٔ جهانیان معرفی کرده. در واقع، از آن لحظه‌ای که پیغمبر(ص) مبعوث به رسالت شدند تا آخرین انسانی که به‌دنیا می‌آید و بعد قیامت می‌شود، می‌تواند در کمال آزادی، از رحمت‌بودن و از مهرورزی پیغمبر(ص) بهره ببرد. چگونه ممکن است، درحالی‌که خود پیغمبر(ص) الآن در بین ما نیستند؟ پیغمبر اکرم(ص) قبل از درگذشتشان فرموده‌اند: «حَيَاتِي خَيْرٌ لَكُمْ وَ مَمَاتِي خَيْرٌ لَكُمْ» من وقتی در دنیا هستم، وجودم برای شما به‌وجودآوردندهٔ خیر است؛ زمانی هم که نیستم و از دنیا رفته‌ام، باز هم وجودم برای شما به‌وجودآوردندهٔ خیر است.

وی ادامه داد: اگر ما بخواهیم که از رحمت پیغمبر(ص) برای رسیدن به این مقام بهره‌مند شویم، چه‌کار باید بکنیم؟ خدا یک دستور آسان در سورهٔ احزاب می‌دهد و می‌گوید: به این پیغمبر اقتدا کنید و ببینید که اخلاق، رفتار و گفتار پیغمبر(ص)، زن‌وبچه‌داری‌، رفیق‌داری‌، خوراک و پوشاک و خانه‌اش چگونه بوده؛ در همه‌چیز زندگی‌تان به او اقتدا کنید. البته نمی‌خواهد بگوید که خانه‌ات هفتادمتر خانهٔ گِلی باشد و یک ماله گچ هم داخلش نباشد؛ چون پیغمبر(ص) در این‌جور خانه زندگی می‌کردند. همچنین نمی‌خواهد بگوید تا آخر عمرت نان جو در سرکه یا آب بزن و یا آبگوشت رقیق کم‌رمقی بخور؛ چون پیغمبر(ص) این‌جوری بودند. 

استاد انصاریان افزود: در حقیقت، می‌خواهد بگوید که در کل امور مادی به پیغمبر(ص) اقتدا کنید. پیغمبر(ص) در 63 عمرشان، یک دانه گندم، عدس، نخود و یک لقمهٔ نان به حرام نخورند؛ حق کسی را هم نخوردند! این‌جوری اقتدا کنید. حالا خانه‌ات سیصد متر است، ماشینت خارجی است یا داخلی، فرقی نمی‌کند؛ ولی این ثروتی که داری، به پیغمبر(ص) اقتدا کن! نگذار و بمیر! هم خرج زن و بچه‌ات کن، هم خرج مردم مستحق کن، هم خرج پدر و مادرت کن و هم اگر می‌توانی، خرج شیعیان مظلوم ایران و کشورهای دیگر بکن. این اقتدای به پیغمبر(ص) در امور زندگی است.

این استاد حوزه علمیه و مفسر قرآن کریم با اشاره به آیات قرآن کریم، اظهار داشت: با اقتدای به پیغمبر(ص)، امید مثبت به پروردگار و رحمت و مغفرت او، امید مثبت به شفاعت خود پیغمبر(ص) گیرت می‌آید؛ یعنی دلت ظرف طلوع امید می‌شود. خود این امید، زیباترین دل‌گرمی و حالت باطن است. این‌قدر که جوان‌ها از فوتبالیست‌های داخلی یا خارجی، بستکتبالیست‌ها یا والیبالیست‌ها برای خودشان اسوه درست می‌کنند که اینها هم مثل آنها شوند؛ این عیبی ندارد، اما کل وجودت را هزینهٔ مثل آنها شدن نکن! کسی نمی‌گوید به آنها اقتدا نکن. اگر می‌خواهی قهرمان بشوی، عیبی ندارد به یک کشتی‌گیر قوی، والیبالیست، فوتبالیست یا تنیس‌باز اقتدا کنی؛ اما صددرصد عمرت را برای اقتدای به مثل خودت که مقام بالاتر نیست، هزینه نکن. یک‌ذره خودت را خرج الگوگرفتن از آنها کن و 95 درصد هم پیغمبر(ص) را الگوی خودت قرار بده. البته من دارم تخفیف می‌دهم و اصلاً نمی‌دانم اجازه دارم که این تخفیف را می‌دهم! صددرصد به پیغمبر(ص) اقتدا کن. حالا اگر اقتدا کنی، چه‌چیزی از وجود پیغمبر گیرت می‌آید؟

استاد انصاریان گفت: همچنین با اقتدای به پیغمبر(ص)، آخرت آباد گیرت می‌آید. خیلی که خرج ندارد؟ هزینه‌ای ندارد! من در زندگی‌ام همه‌چیز را به پیغمبر(ص) اقتدا بکنم؛ البته با لحاظ‌کردن عوض‌شدن زمان. الآن من می‌توانم یک پیراهن کرباسی یا یک کت‌وشلوار کرباسی کهنه بپوشم و بیرون بیایم؟ مردم می‌خندند و این شرعی نیست؛ ولی روزگار پیغمبر(ص) روزگار کم‌پولی در مدینه بوده، پیغمبر(ص) هم مجبور بودند و نداشتند که پیراهن کرباس بپوشند. تازه پیراهن‌هایی هم که می‌خریدند و می‌پوشیدند، اغلب وقتی از مسجد بیرون می‌آمدند، یکی می‌آمد و می‌گفت من پیراهن ندارم، حضرت پیراهنشان را درمی‌آوردند و به بلال یا امیرالمؤمنین(ع) می‌دادند و می‌گفتند: یک پیراهن در حد چهار درهم برای من بخر. ایشان اصلاً پیراهن پنج‌درهمی هم نمی‌پوشیدند و نداشتند؛ اما الآن نمی‌توانم لباسم را آن‌گونه قرار بدهم. همین عبا، پالتو و پارچهٔ سفیدی که خریده‌ای، حق هیچ‌کس داخلش نباشد؛ از پول حرام، رشوه، اختلاس، ظلم به مردم و حق یتیم نباشد. اگر از هر کدامِ اینها باشد، کل نمازهای عمر باطل است؛ اگر آنها نمازخوان باشند! من فکر نمی‌کنم دزدها نماز بخوانند؛ اگر نماز می‌خواندند، خدا در قرآن می‌گوید: «إِنَّ الصَّلاَةَ تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنْکَرِ» اگر واقعاً نمازخوان باشی، نه مرتکب گناهان باطنی می‌شوی و نه گناهان ظاهری. نماز تو را از افتادن در چاهِ گناه نگه می‌دارد. همین‌جوری هم نگه می‌دارد. من می‌خواهم دو رکعت نماز بخوانم، لباسم، فرش زیر پایم، جانماز و مهرم، آبی که وضو می‌گیرم و غسل و تیمم می‌کنم، باید حلال باشد. من به‌خاطر نماز، اصلاً نمی‌توانم در حرام بیفتم؛ اگر بخواهم در همه‌جور حرامی بیفتم، باید بی‌نماز بشوم و با نماز‌خواندن، مطلقاً نمی‌شود در حرام افتاد. این حرف خداست!

وی خاطرنشان کرد: همچنین اگر به پیغمبر(ص) اقتدا بکنی، همهٔ توجه قلبت متوجه پروردگار می‌شود؛ چون داری با پیغمبر(ص) زندگی می‌کنی. وقتی می‌خواهی به مغازه بروی، به‌عنوان اینکه به پیغمبر(ص) اقتدا کنی، می‌روی؛ می‌خواهی پیش زن و بچه‌ات بیایی، به‌عنوان اقتدای به پیغمبر(ص)، اصلاً تمام وجودت متوجه به پروردگار می‌شود.