و تو را می خوانم به نيرويت كه با آن آسمان ها را نگاه داشتى از اينكه بر زمين افتد مگر به اجازه تو، و با آن آسمانها و زمين را از اينكه ويران شوند نگاه داشتى

و چون با آن براى رفع سختى و زيان خوانده شوى برطرف گردد و میخوانمت به شكوه جلوه گرامى ات، گرامى ترين جلوه ها و عزيزترين آنان كه چهره ها در برابرش خوار گشته و گردنها خاضع شده و صداها آهسته گشته و دلها در برابر آن هراس ناك شده اند از ترس تو

و چون با آن بر درهای ناگشوده زمين خوانده شوى براى فرج گشوده شود، و جون با آن براى آسان شدن سختى خوانده شوى، آسان گردند و چون با آن بر مردگان براى زنده شدن خوانده شوى، زنده شوند

خديا! تو را سپاس به عدد آنچه روى زمين است، و تو را سپاس به تعداد آنچه كتابت برشمرده و تو را سپاس به عدد آنچه دانشت آن را فراگرفته، و تو را سپاس به شماره آدميان و پريان و حشرات و پرندگان و چهارپايان و درندگان،

و تو را سپاس سپاسى كه پايان آن را جز مشيتّت نخواهد و تو را سپاس سپاسى كه جز خشنودى تو مزدى براى گوينده اش نيست و تو را سپاس بر بردباری ات پس از آن كه دانستى و تو را سپاس بر گذشتت، پس از آنكه بر عذاب توانا بودى

اى سرور من، خدايا! و تو را ستايش و سپاس براى همه صفات پسنديده ات و بر همه نعمت هايت، سپاسى بلند و بى پايان، كه آن را اى پروردگار ما پسنديده دارى و از آن خشنود شوى.

از يحيى بن سعيد نقل شده است كه مى‏گفت: سعيد بن مسيب هرگز فتوايى صادر نمى‏كرد مگر آن كه مى‏گفت: بار خدايا! مرا سالم نگهدار و حفظ كن، ديگران را نيز از لغزش و نادرستى رأيم و نظرم حفظ بفرما

سپاسى كه نمايان شود در دلم و بر تنم و نزد من و با من و پيش از من و پس از من و پيش رويم و بالاى سرم و زير پايم و آنگاه كه مرگم فرا رسد و يگانه و تنها مانم سپس فانى شوم و تو را سپاس گاهى كه زنده و برانگيخته شوم،

خدايا! تو را سپاس سپاسى كه آغازش بالا رود و انجامش پايان نگيرد، خدايا!  تو را سپاس، سپاسى كه آسمان براى تو بر دوش كشد و زمين و هركه بر آن است تو را آنچنان تسبيح كند.

..و اينكه خدا مردگان را برخواهد انگيخت و شهادت میدهم كه على بن ابى طالب امير مؤمنان بر حق بر حق است و پيشوايان از فرزندانش امامان هدايت گر و ره يافته اند، نه گمراهند و نه گمراه كننده و...

شكرگذارى و سلامتى و فضل و كرامتت را همواره تا گاهى كه زنده هستم روزى ام فرما، خدايا! به نورت هدايت يافتم و به احسانت بى نياز گشته و به نعمتت صبح و شام كردم،

خدايا، در حالى صبح كردم كه از جانب تو بودم در نعمت و خير و بركت و سلامتى كامل، پس درود فرست بر محمّد و خاندانش و نعمت و خير و بركات و سلامتى را بر من با نجات از آتش دوزخ تمام كن،

 منزّه است پروردگار برترم، منزّه است آن زنده به خود پاينده، منزّه است آن بلند مرتبه برتر، منزّه است او و بلندمرتبه است از هر زشتى و عيب، پاك و پاكيزه است، پروردگار ما و پروردگار فرشتگان و روح،

 منزّه است خداى فرمانرواى زنده اى كه هرگز نمى ميرد، منزّه است خداى فرمانرواى زنده، داراى نهايت پاكى، منزّه است پاينده پايدار، منزّه است پايدار پاينده، منزّه است پروردگار بزرگم،

اى خداى من و پروردگارم و سرور و مولايم، براى كداميك از دردهايم به حضرتت شكوه كنم و براى كدامين گرفتاريم به درگاهت بنالم و اشك بريزيم.

اى بزرگوار، اى پروردگار و تو از ناتوانی ام در برابر اندكى از غم و اندوه دنيا و كيفرهاى آن و آنچه كه از ناگواري ها بر اهلش میگذرد آگاهى، با آنكه اين غم و اندوه و ناگوارى درنگش كم بقايش اندك و مدّتش كوتاه است،

اى كاش میدانستم اى سرورم و معبودم و مولايم، آيا آتش را بر صورتهايى كه براى عظمتت سجده كنان بر زمين نهاده شده مسلطّ میكنى و نيز بر زبانهايى كه صادقانه به توحيدت و به سپاست مدح كنان گويا شده و هم بر دلهايى كه بر پايه تحقيق به خداونديت اعتراف كرده

ای خداى من اينك پس از كوتاهى در عبادت و زياده روى در خواهش هاى نفس عذرخواه، پشيمان، شكست ه دل، جوياى گذشت طالب آمرزش، بازگشت كنان با حالت اقرار و اذعان و اعتراف به گناه،