پرسشها و پاسخها، ص: 88

2- رؤيت مفهومی:

اطلاق رؤيت بر علم حصولی كه در محور تصوّر، تصديق، مفهوم و اموری از اين قبيل است اطلاقی مجازی است و حقيقت خدا را نمی توان با مفهوم ذهنی و علم حصولی شناخت چه رسد به اين كه آن رؤيت و ديدن خدا تلّقی شود.

3- رؤيت شهودی:

در فرهنگ قرآن و روايات اهل بيت عليهم السلام برای انسان های كمال يافته نوعی رؤيت ثابت شده است كه به آن شهود قلبی و ديدن با چشم دل می گويند و اگر در روايات و قرآن سخن از لقا و نظر و رؤيت خدا مطرح است مقصود همين قسم است و از چشم دل به «بصيرت» ياد می شود.

رؤيت الهی با بصيرت، متوقف بر پاكی دل، ايمان و عمل صالح و مراقبت دائمی است.

«فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» «1».

پس كسی كه ديدار پاداش و مقام قرب پروردگارش را اميد دارد، پس بايد كاری شايسته انجام دهد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نكند.

«سألتُ اباالحسن عليه السلام هَلْ رَای رسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله رَبَّه عَزوجلّ؟ فقال: نعم

______________________________
(1) كهف (18): 110.