اى بىنيازترين نيازمندان! اين ماييم بندگان تو كه در پيش رويت ايستادهايم، و من از همهى نيازمندان درگاهت نيازمندترم و نيازم از همه بيشتر.
پس به عطاى خويش، فقر ما را جبران كن و رشتهى اميد ما را به تيغ دريغت مبر كه اگر چنين كنى، كسى را كه به اميد سعادت، دلبردهى رحمت توست، نگونبخت كردهاى، و آن را كه از فضل تو مدد مىطلبد، نوميد ساختهاى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.