فراز 4 از دعای 10 ( وجوب پذیرش دعای بندگان )

پس در این وقت از پیشگاه تو، به سوی چه کسی بازگردیم؟ و با محرومیّت از درِ رحمتت، راه ما به کجا خواهد افتاد؟ پاک و منزّهی؛ ما درماندگانی هستیم که پذیرش دعایشان را واجب کرده‌ای و گرفتارانی هستیم که برطرف کردن گرفتاری آنان را وعده فرموده‌ای.

مناجات با معبود

اى مولاى مهربانى كه از آنچه شايسته تو نيست منزّه و پاكى، ما بيچارگانى‌ هستيم كه اجابت دعايمان را طبق وعده‌اى كه در قرآن داده‌اى بر خود واجب فرموده‌اى.

﴿أَمَّنْ يُجيبَ الْمُضْطَرَّ إذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأرْضِ ءَالهُ مَعَ اللّه قَليلًا ما تَذَكَّرُونَ﴾«1»

[آيا آن شريكان انتخابى شما بهترند] يا آن كه وقتى درمانده‌اى او را بخواند اجابت مى‌كند و آسيب و گرفتاريش را دفع مى‌نمايد، و شما را جانشينان [ديگران در روى‌] زمين قرار مى‌دهد؟ آيا با خدا معبودى ديگر هست [كه شريك در قدرت و ربوبيت او باشد؟!] اندكى متذكّر و هوشيار مى‌شوند.

الهى! خواسته ما بيچارگان را برآور و هر رنج و غم و اندوه و حسرتى را از ساحت زندگى ما دور ساز. اى مولاى مهربانى كه شبيه‌ترين واقعيّت‌ها به اراده و خواست تو و سزاوارترين كارها به ذات پاكت درعظمت و بزرگيت، رحمت و لطف و عنايت و كرم بر كسى است كه براى درخواست رأفت تو به پيشگاهت روى آورده و براى فريادرسى به درگاه با عظمت پيشانى گدايى سوده است.

اى ارحم الراحمين، اى اكرم الاكرمين، اى پناه درمانده، اى اميد وامانده، يا ربّ العالمين، بر تضرّع و زارى ما به درگاهت رحم كن و ما را كه بى قيد وشرط خود را در اختيارت انداخته‌ايم از هر چيزى جز كرم و لطفت بى نيازمان فرما، اى معبود مهربانى كه هرگز گدا را از درگاهت محروم نكنى و بيچاره بى نوا را از پيشگاهت نرانى و افتاده مسكين را از الطاف بى كرانت منع ننمايى، اى اميد نا اميدان و نور قلب مشتاقان، يا ارحم الراحمين.

اى ساقى بزم محبّت، اى منبع لطف و كرامت، اى چشمه جود و بركت، اى درياى رحمت و عظمت، اى بانى هستى، اى پديدآورنده بالا و پستى، گدايان‌ درگاهت از هر سرمايه‌اى تهيدستند و خاضعان پيشگاه جلالت در فقر محضند، خداوندا! بر اثر نداشتن معرفت و گرفتار بودن به جهل و ضلالت، برهه‌اى از عمر خود را بدون اين كه ذرّه‌اى با حضرتت سر عناد داشته باشند به گناه و معصيت سپرى كردند و اكنون كه جرقّه اميد به قلبشان زده‌اى، به محضرت آمده و از تو مى‌خواهند كه از باب فضل و كرم با عفوت با آنان معامله كنى و از اين كه در معرض عدلت قرار گيرند، آنان را ببخشى.

اى صاحب اسماى حسنى و صفات عليا، اى سبّوح و قدوس و ربّ ملائكه و روح، يا احد و يا صمد، يا حسن التجاوز، يا مَنْ يَقْبَلُ الْيَسيرَ وَ يَعْفُو عَنِ الْكَثيرِ اى قدرت بى نهايتى كه از خاك ناچيز براى ملكوت هستى خليفه ساختى و نفوس موجودات را به دم رحمت زنده كردى و از گل سياه و زمين سخت بيابان لاله و ياسمن ظاهر كردى، اى جان موجود، اى سلطان آفرينش، اى محبّت محض، اى ظهور دهنده فيض اقدس و وجود مقدّس، اى كارگردان خانه خلقت، اى نور قلب عاشق، اى خورشيد روح عارف، ما نيازمندان بينوا، ما دردمندان بى دوا، ما بيچارگان مضطر، ما كه خواهان نيكبختى و طالب احسان توايم، از درگاهت به كدام درگاه روى آوريم و از پيشگاهت به كجا برويم؟ مگر كسى كه غير تو هست كه ما را بپذيرد و از گناه ما بگذرد و آلودگى ما را به پاكى مبدّل كند و از عذاب جهنّم ما را امان دهد؟ عنايتى كن و به غربت ما ترحّم آور و ما را در درياى عفو و مغفرتت غرق نما كه ما را به حق تو و قسم به تو جز اين اميدى نيست.

______________________________

(1)- نمل (27): 62.