آن كه گناهانش فراوان گشته و بزرگ شده، و روزگارش (به او) پشت كرده و برگشته، تا هنگامى كه بيند زمان كار به سر آمده، و پايان زندگى فرا رسيده و باور نموده كه براى او پناهى، و گريزگاهى از (امر) تو نيست، و با رجوع (خود) به تو رو نموده و توبه (اش) را براى تو خالص ساخته، پس با قلبى پاك و پاكيزه به سويت برخاسته، سپس با صدايى غير عادى و آهسته تو را خوانده،
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.