همانند غلامى كه گناهانش انبان شدن و فزون گشته و روزگارش به سر آمده و پشت كرده و مىبيند فرصت عمل سپرى شده و ديگر دوران زندگى پايان يافته و يقين دارد كه نه از عذابت پناهى است و نه از قهرت گريزگاهى، او روى به سويت آورده و توبه را به درگاهت خالص ساخته و با دلى پاك و زلال به درگهت ايستاده است.
و با صدايى شكسته و آرام با تو نجوا مىكند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.