و كسى كه دست نياز سوى بندهاى از بندگانت برد، يا اين كه جز تو را وسيلهى كاميابى و برآمدن حاجتش قرار دهد، در حقيقت، خويشتن را به نااميدى و نامرادى سوق داده و از سوى تو سزاوار از دست دادن احسانت گشته است.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.