فراز 17 از دعای 13 ( دارایی مطلق خدا و فقر مطلق بندگان )

ز دل گفتم الها كردگارا جلال ويژه‌ى تو آشكارا ولى اين فكر ما باشد كه كوچك كه گاهى كوتهى آرد چو كودك تباهى مى‌كند گرديده مغموم و گرنه اين بديهى هست و معلوم كه هرگز آنكه بيچاره بود بيش نيارد حاجتش در نزد درويش تهيدستان تهيدست دگر را نيارد حاجتش گر هر قدر را

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.