فراز 4 از دعای 13 ( لطف و عنایت بی‌منّت الهی به بندگان )

و اى آنكه بخششهايش را به منت گزاردن (كه بفرمايد: آيا به تو چنين گذشت نكردم؟ آيا به تو احسان و نيكى ننمودم) تيره نمى‌سازد (زيرا منت نهادن به اين معنى صفتى است كه از پستى و كوچكى همت شخص هويدا مى‌شود، چون احسان و نيكى خود را بزرگ مى‌پندارد و خداى تعالى منزه از آن است، زيرا نعمتهاى او هر چند بزرگ باشد در برابر عظمت و بزرگى او كوچك است)

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.