فراز 5 از دعای 14 ( شکایت به درگاه الهی از ظلم و ظالم )

معبود من، تو مى‌دانى كه از فلانى فرزند فلان، چه بدى‌ها به من رسيده كه تو خود همگان را از آنها باز داشته‌اى، و چه بى‌حرمتى‌ها نصيبم شده كه تو خود از آنها نهى فرموده‌اى. اين همه، از روى سركشى است، به خاطر نعمتى كه عطايش كرده‌اى، و از سر بى‌اعتنايى و بى‌پروايى در برابر كيفرى كه آن را به تأخير انداخته‌اى.

دورى از ستم‌

ظلم و ستم يا به عبارت ديگر تجاوز به حق خود، يا به حق ديگران، يا به حقوق حضرت حق، عملى بسيار زشت و برنامه‌اى ناباب و كارى پليد و حركتى زيان آور است.

وجود مقدس حضرت حق در كتب آسمانى، به خصوص قرآن مجيد، انسان را از هر عمل زشتى و سوء خلقى و نيت آلوده‌اى، به خصوص ظلم نهى فرموده و به ظالم در صورتى كه توبه نكند و دست از ستم برندارد، وعده عذاب دردناك داده است.

آيات و روايات در اين زمينه خواهد آمد.

نتيجه طغيان در نعمت‌

روشن است كه اوّلًا: نعمت‌هاى حضرت حقّ چه مادى و چه معنوى قابل شماره نيست و ثانياً: خداوند مهربان به هر كسى به اندازه لياقت و سعى و كوشش او نعمت عنايت فرموده و ثالثاً: راه مصرف نعمت را به وسيله كتب آسمانى و تعليمات انبيا و امامان (عليهم السلام) به انسان آموخته است.

اگر نعمت زيبايى و نعمت جسم و نعمت حالات قلب و نعمت غرايز و شهوات و نعمت مال و ثروت و نعمت علم و فهم و نعمت قدرت و قوت و سطوت و مكنت در راه آبادى دنيا و سلامت زندگى و خوشبختى حقيقى خانواده و جامعه و طاعت و عبادت و رشد و كمال و خير و سعادت و حل مشكلات بندگان خدا خرج شود، عين عدالت و مورّث رضا و خشنودى حق و رسيدن انسان به اجر كريم و ثواب عظيم است.

و اگر آن نعمت‌ها خرج خيانت و غلّ و خدعه و شهوات حرام و قمار و شراب و گناه و معصيت و حبس حقوق از ديگران و فروپاشى نظام خانه و اجتماع و تكاثر و ثروت و كبر و فخر فروشى و ... شود باعث نفرت حق و شعله ور شدن آتش غضب حضرت جبار و لعنت خدا و ملائكه و لعنت كنندگان و عذاب مقيم و آتش ابد در قيامت خواهد شد و ظلم و ستم جز اين معنايى ندارد، ظلم يعنى طغيان و سركشى در نعمت و يا به عبارت ديگر، نعمت را در غير جاى خودش مصرف كردن است.

تبديل كردن نعمت به معصيت، ظلمى سنگين، عملى زشت و حركتى فوق العاده قبيح است.

﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ * جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا ۖ وَبِئْسَ الْقَرَارُ﴾«1»

آيا كسانى را كه [شكر] نعمت خدا را به كفران و ناسپاسى تبديل كردند و قوم خود را به سراى نابودى و هلاكت درآوردند، نديدى؟* [سراى نابودى و هلاكت، همان‌] دوزخى است كه در آن وارد مى‌شوند، و بد قرارگاهى است.

اى كاش آنان كه نعمت‌هاى الهى را در گناه و كوبيدن بندگان حق و ظلم و ستم خرج مى‌كنند، از وضع ستمگران قبل از خود عبرت مى‌گرفتند و افتادن آنان را به بند انتقام و ماليده شدن دماغشان را به خاك مذلّت با چشم دل مشاهده مى‌نمودند، تا از ظلم دست برداشته و قدم به راه پاكى و درستى و صدق و صفا مى‌نهادند.