فراز 29 از دعای 16 ( بند بردگی گناهان )

پس اگر مؤمن هستيد از آنان نترسيد و از من بترسيد.

بگو: مسلماً اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روزى بزرگ مى‌ترسم.

روزى كه آدمى فرار مى‌كند، از برادرش* و از مادر و پدرش* و از همسر و فرزندانش* در آن روز هركسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مى‌كند [تا جايى كه نمى‌گذارد به چيز ديگرى بپردازد.]

﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَىٰ وَمَا هُمْ بِسُكَارَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ﴾«4»

اى مردم! از پروردگارتان پروا كنيد، بى‌ترديد زلزله قيامت، واقعه‌اى بزرگ است.* روزى كه آن را ببينيد [مشاهده خواهيد كرد كه‌] هر مادر شير دهنده‌اى از كودكى كه شيرش مى‌دهد، بى‌خبر مى‌شود، و هر ماده باردارى بار خود را سقط مى‌كند، و مردم را مست مى‌بينى در حالى كه مست نيستند، بلكه عذاب خدا بسيار سخت است.

الْحَياءُ مِنَ الْإيمانِ، وَالْإيمانُ فِى الْجَنَّةِ.«5»

حيا از ايمان انسان به حضرت حق مايه دارد و ايمان سبب ورود مؤمن به بهشت است.

الْحَياءُ وَ الْعِفافُ وَالْعَىُّ- اعْنى عَىَّ اللِّسانِ لا عَىَّ الْقَلْبِ- مِنَ اْلإيمانِ.«6»

حيا و عفّت و كم گوئى- و به عبارت ديگر كندى زبان نه كندى دل- از ايمان است.

الْحَياءُ وَالْإيمانُ مَقْرُونانِ فى قَرَنٍ، فَاذا ذَهَبَ احَدُهُما تَبِعَهُ صاحِبُهُ.«7»

حيا و ايمان همراهند و در يك رشته بسته‌اند چون يكى از آنان برود ديگرى هم مى‌رود.

لا إيمانَ لِمَنْ لا حَياءَ لَهُ.«8»

ايمان ندارد كسى كه حيا ندارد.

قالَ رَسُولُ اللّهِ (صلى الله عليه و آله): ارْبَعٌ مَنْ كُنَّ فيهِ وَ كانَ مِنْ قَرْنِهِ الى‌ قَدَمِهِ ذُنُوباً بَدَّلَهَا اللّهُ حَسَناتٍ: الصِّدْقُ وَ الْحَياءُ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ وَ الشُّكْرُ.«9»

رسول خدا (صلى الله عليه و آله) فرمود: چهار چيز است كه در هر كه باشد و از سر تا پايش گناه باشد خدا همه آن گناهان را به حسنه تبديل كند: راستگوئى، حيا، خوش خلقى، شكرگزارى.

لَمْ يَبْقَ مِنْ امْثالِ الْانْبِياءِ الّا قَوْلُ النّاسِ: اذا لَمْ تَسْتَحْىِ فَاصْنَعْ ما شِئْتَ.«10»

از مثل‌هاى انبيا چيزى باقى نمانده مگر اين كه مردم مى‌گويند: زمانى كه حيا نكنى پس هر چه خواهى انجام ده!

اسْتَحْيُوا مِنَ اللّهِ حَقَّ الْحَياءِ، قالُوا: وَ ما نَفْعَلُ يا رَسُولَ اللّهِ؟ قالَ: فَانْ كُنْتُمْ فاعِلينَ فَلا يَبيتَنَّ احَدُكُمْ الّا وَ اجَلُهُ بَيْنَ عَيْنَيْهِ، وَلْيَحْفَظِ الرَّأْسَ وَ ما حَوى‌، وَ الْبَطْنَ وَ ما وَعى‌، وَ لْيَذْكُرِ الْقَبْرَ وَ الْبِلى، وَ مَنْ ارادَ الْآخِرَةَ فَلْيَدَعْ زينَةَ الْحَياةِ الدُّنيا.«11»

از خدا حيا كنيد حق حيا را، گفتند: يا رسول اللَّه چه كنيم؟ فرمود: اگر اهل حيا هستيد، احدى از شما شب را صبح نكند مگر اين كه مرگ در برابرش باشد و چشم و گوش و زبان و شكم و شهوت را از گناه حفظ كند و قبر ومتلاشى شدن بدن را متذكر گردد و كسى كه آخرت خواه است زينت دنياى فانى را كه غير از ايجاد غرور و غفلت اثرى ندارد، رها كند.

خَفِ اللّهُ تَعالى‌ لِقُدْرَتِهِ عَلَيْكَ، وَ اسْتَحْىِ مِنْهُ لِقُرْبِهِ مِنْكَ.«12»

از خدا بترس براى قدرتى كه در همه زمينه‌ها بر تو دارد و از حضرت او حيا كن به خاطر اين كه به تو نزديك است و ظاهر و باطن تو را حاضر و ناظر است.

قيلَ لِلنَّبِىِّ (صلى الله عليه و آله): اوْصِنى، قالَ: اسْتَحْىِ مِنَ اللّهِ كَما تَسْتَحيى مِنَ الرِّجُلِ الصّالِحِ مِنْ قَوْمِكَ.«13»

به رسول خدا (صلى الله عليه و آله) گفته شد مرا وصيت كن، حضرت فرمود: از خدا حيا كن، چنانكه از مردى شايسته از اقوامت حيا مى‌كنى.

اوَّلُ ما يَنْزِعُ اللّهُ مِنَ الْعَبْدِ الْحَياءُ، فَيَصيرُ ماقِتاً مُمْقِتاً، ثُمَّ يَنْزِعُ مِنْهُ الْامانَةَ، ثُمَّ يَنْزِعُ مِنْهُ الرَّحْمَةَ، ثُمَّ يَخْلَعُ دينَ الْاسْلامِ عَنْ عُنُقِهِ فَيَصيرُ شَيْطاناً لَعيناً.«14»

بر اثر گناه پى در پى اول چيزى كه خداوند از بنده ريشه كن مى‌كند حيا است، بدين سبب بنده مورد خشم و غضب قرار مى‌گيرد، سپس امانت، سپس رحمت، آنگاه رشته دين را از گردنش باز مى‌كند، پس از اين، بنده تبديل به شيطان ملعون مى‌شود.