فراز 30 از دعای 16 ( بزرگی گناهان در درگاه الهی )

اى معبود من، اگر چندان در برابر تو بگويم كه پلكهاى هر دو چشمم بيفتد، و اگر چندان صدا به گريه بلند كنم كه صوتم قطع شود، و اگر چندان برايت بپا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آن قدر برايت ركوع كنم كه استخوان‌هاى پشتم از هم بپاشد. و آن قدر تو را سجده كنم كه چشمهايم از كاسه به درآيد، و در دوره‌ى عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكستر آلود بنوشم، و در اثناى اين احوال آنقدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار فروماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشمم را به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.