اى خداى من اگر در پيشگاه تو بگريم تا پلكهاى چشمانم بيافتد، و به آواز بلند بنالم تا صدايم قطع گردد، و در برابر تو بيايستم تا پاهايم ورم كند، و براى تو ركوع كنم (خم شوم) تا استخوان پشتم از جا كنده شود، و تو را سجده كنم تا اينكه سياهى چشمهايم پنهان شود (به گودى رود) و همهى عمر خاك زمين بخورم، و تا پايان زندگى آب خاكسترآلود بياشامم، و در بين اينها به ذكر تو گويا باشم تا زبانم كند شود، سپس از شرمندگى تو چشم به اطراف آسمان نياندازم با اين رفتارها سزاوار از بين بردن گناهى از گناهانم نمىگردم،
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.