بار خدايا، اگر به درگاهت گريه كنم تا مژگانم فرو ريزد، و مويه كنم تا صدايم فرو ميرد، و بر آساتنت بايستم تا پاهايم ورم كند، و ركوع كنم تا استخوانهاى پشتم از جاى بر آيد، و سجده كنم تا ديدگانم به گودى رود و در همه عمر خاك زمين خورم، و تا پايان زندگى آب خاكستر نوشم، و در اين مدت چندان ذكر تو گويم كه زبانم از گفتار فرو ماند، و از شرمندگى ديده بر آسمان نيندازم، باز شايستهى آن نيستم كه از گناهانم گناهى را ناديده انگارى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.