اى خداى من! اگر در پيشگاهت آنقدر گريه كنم كه پلك چشمانم بيفتد، و آنقدر تو را صدا زنم كه صدايم قطع گردد، و آنقدر در برابرت بايستم تا پاهايم ورم كند، و آنقدر براى تو ركوع كنم تا مهرههاى كمرم از هم جدا شود، و آنقدر براى تو سجده كنم كه چشمانم از حدقه خارج شود، و در تمام عمرم خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاك بياشامم، و در بين اينها به ذكر و ياد تو مشغول باشم تا زبانم كند شود، سپس بر اثر شرمندگى از تو چشم به آسمان بيندازم، با همهى اين رفتارها و كارها سزاوار آن نيستم كه گناهى از گناهانم محو و نابود گردد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.