خدايا! ما را به بارانى كه فراگير (و قحط زدا)، رويانندهى گياه و گلها، سر سبزكنندهى چمن و صحرا، پهناور، دامنهدار (و) پر مايه باشد سيراب فرما، كه به مددش گياه نورسته (پيش از سال قحطى) را (با خرمى) باز آورى (يا همين گياه سال قحط را كه از بىآبى، پژمرده و خم گشته، با آب رحمتت، به شادابى و زيبايى برگردانى. مترجم)، و فيضش را براى گياه شكسته، موميايى قرار دهى (و ضعف و شكستگى را جبران كنى).
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.