كه آن طاعت (و دستور)- خدايا!- از تكاليفى است كه به حساب من گذاشتهاى و من آن را از راه غفلت، ترك نمودم، پس به عطاى عظيم حضرتت و رحمت وافر نزدت، تو كه توانگرى كريمى، آن را از طرف من، ادا فرما، تا چيزى از آن، بر ذمهى من نماند كه بخواهى در قبالش- پروردگارا!- روزى كه به ملاقات تو مىآيم، از حسناتم بكاهى، يا بر سيئاتم بيفزايى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.