فراز 1 از دعای 23 ( درخواست عافیت )

نَسْأَلُهُ الْمُعافاةَ فِى الادْيانِ كَما نَسْالُهُ المُعافاةَ فِى الْابْدانِ.«1»

از حضرت حق درخواست عافيت دردينمان مى‌كنيم چنانچه درخواست سلامتى كامل در بدن‌هايمان مى‌نمائيم.

الْعافِيَةُ نِعْمَةٌ خَفِيَّةٌ اذا وُجِدَتْ نُسِيَتْ، وَ اذا عُدِمَتْ ذُكِرَتْ.«2»

سلامتى و عافيت نعمت پنهانى است، قدرش بر همگان مجهول است، چون يافت شود فراموش گردد، و زمانى كه از دست برود با آه و حسرت از آن ياد كنند.

الْعافِيَةُ اهْنَأُ النِّعَمْ.«3»

سلامتى و تندرستى خوشگوارترين نعمت است.

الْعافِيَةُ افْضَلُ‌ [أَشْرَفُ‌] اللِّباسَيْنِ.«4»

تندرستى شريف‌ترين دو لباس است.

لا لِباسَ اجْمَلُ مِنَ الْعافِيَةِ.«5»

لباسى زيباتر از عافيت نيست.

ايُّهَا النّاسُ سَلُوا اللّهَ الْيَقينَ، وَ ارْغَبُوا الَيْهِ فِى الْعافِيَةِ، فَانَّ اجَلَّ النِّعْمَةِ الْعافِيَةُ.«6»

اى مردم از حضرت حق طلب يقين كنيد، و در تحقق عافيت به او رغبت نماييد كه بزرگترين نعمت عافيت است.

انَّ الْعافِيَةَ فِى الدِّينِ وَ الدُّنْيا لَنِعْمَةٌ جَليلَةٌ، وَ مَوْهِبَةٌ جَزيلَةٌ.«7»

به حقيقت كه سلامتى دردين و دنيا، هر آينه نعمت با عظمت و موهبت بزرگى است.

بِالْعافِيَةِ تُوجَدُ لَذَّةُ الْحَياةِ.«8»

با عافيت وتندرستى لذّت زندگى يافت مى‌شود.

انْ اتاكُمُ اللّهُ بِعافِيَةٍ فَاقْبَلُوا، وَ انِ ابْتُليتُمْ فَاصْبِرُوا، فَانَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقينَ.«9»

اگر حضرت حق شما را عافيت داد از آن استقبال نماييد، و اگر به آزمايش و ابتلا و رنج و محنت دچار شديد استقامت ورزيد كه عاقبت خوش براى پرهيزكاران است.

كُلُّ نَعِيمٍ دُونَ الْجَنَّةِ فَهُوَ مَحْقُورٌ، وَ كُلُّ بَلاءٍ دُونَ النّارِ عافِيَةٌ.«10»

هر نعمت و عنايتى منهاى بهشت كم و كوچك است، و هر بلائى منهاى آتش جهنّم عافيت و سلامت است.

لا نِعْمَةَ كَالْعافِيَةِ، وَ لاعافِيَةَ كَمُساعَدَةِ التَّوفِيقِ.«11»

هيچ نعمتى چون سلامت و عافيت نيست، و هيچ عافيتى مانند مساعدت نمودن توفيق با انسان نيست.

الْعافِيَةُ عَشَرَةُ اجْزاءٍ، تِسْعَةٌ مِنْها فِى الصَّمْتِ الّا بِذِكْرِ اللّهِ، وَ واحِدٌ فِى تَرْكِ مُجالَسَةِ السُّفَهاءِ.«12»

عافيت و سلامتى ده جزء است، نه جزء آن خاموشى است مگر ذكر خدا در ميان باشد، و يك جزء ديگر آن ترك همنشينى با نادانان است.

مَنْ صَلَّى‌ عَلَىَّ مَرَّةً فَتَحَ اللّهُ عَلَيْهِ باباً مِنَ الْعافِيَةِ.«13»

هر كس بر من يك بار صلوات فرستد، خداوند درى از عافيت به روى او باز مى‌كند.

سَمِعَ النَّبِىُّ (صلى الله عليه و آله) رَجُلًا يَقُولُ: اللَّهُمَّ انّى اسْألُكَ الصَّبْرَ، فَقالَ: سَأَلْتَ الْبَلاءَ فَاسْأَلْهُ الْعافِيَةَ.«14»

رسول خدا (صلى الله عليه و آله) شنيد كه مردى مى‌گويد: خدايا از تو طلب صبر مى‌كنم.حضرت فرمود: از خدا بلا خواستى، طلب عافيت كن.

پروردگارا! به ما در دنيا نيكى و در آخرت هم نيكى عطا كن، و ما را از عذاب آتش نگاه دار.

ما سُئِلَ اللّهُ شَيْئاً احَبَّ الَيْهِ مِنْ انْ يُسْأَلَ الْعافِيَةَ.«16»

درخواستى از حضرت حق محبوب‌تر از درخواست عافيت از او نشده است.

سَلُوا اللّهَ الْمُعافاةَ فَانَّهُ لَمْ يُؤْتَ احَدٌ بَعْدَ الْيَقِينِ خَيْراً مِنَ الْمُعافاةِ.«17»

از خداوند درخواست عافيت كنيد، به حقيقت كه احدى را بعد از يقين به حقايق، بهتر از عافيت عنايت نكرده‌اند.

لا تُفَرِّقْ بَيْنِى وَ بَيْنَ الْعافِيَةِ ابَداً ما ابْقَيْتَنى.«18»

خداوندا! بين من و عافيت، تا هستم جدائى مينداز.

اللَّهُمَّ انِّى اسْأَلُكَ الْعَافِيَةَ، وَ اسْأَلُكَ جَميلَ الْعافِيَةِ، وَ اسْأَلُكَ شُكْرَ الْعافِيَةِ، وَ اسْأَلُكَ شُكْرَ شُكْرِ الْعافِيَةِ.«19»

خداوندا از تو درخواست عافيت مى‌كنم و عافيت زيبا مى‌خواهم و توفيق شكر بر عافيت و شكر بر شكر عافيت مى‌طلبم.

اسْأَلُكَ تَمامَ الْعافِيَةِ. ثُمَّ قالَ: تَمامُ الْعافِيَةِ: الْفُوْزُ بِالْجَنَّةِ، وَ النَّجاةُ مِنَ النّارِ.«20»

الهى از تو تمام عافيت را مى‌خواهم، سپس فرمود: تمام عافيت رستگارى به بهشت ونجات از آتش جهنم است.

اللَّهُمَّ انّى اسْأَلُكَ الْايْمانَ بِكَ، وَ التَّصْدِيقَ بِنَبِيِّكَ، وَ الْعافِيَةَ مِنْ جَميعِ الْبَلاءِ، وَ الشُّكْرَ عَلَى الْعافِيَةِ، وَ الْغِنى عَنْ شِرار النّاسِ.«21»

الهى از تو طلب ايمان به تو، و تصديق به پيغمبرت، و عافيت از تمام بلاها، و شكر بر عافيت، و بى نيازى از شرار خلق، مى‌كنم.

انَّ لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ ضَنائِنَ يَضَنُّ بِهِمْ عَنِ الْبَلاءِ فَيُحْييهِمْ فِى عافِيَةٍ، وَ يَرْزُقُهُمْ فِى عافِيَةٍ، وَ يُميتُهُمْ فِى عافِيَةٍ، وَ يَبْعَثُهُمْ فِى عافِيَةٍ، وَ يُسْكِنُهُمْ الْجَنَّةَ فِى عافِيَةٍ.«22»

براى خداوند بندگان باارزش و خاصى است كه آنان را از بلا حفظ مى‌كند، آنان را در عافيت و سلامت همه جانبه زنده مى‌كند، و در عافيت روزى مى‌دهد، و در عافيت مى‌ميراند، و در عافيت وارد قيامت مى‌كند، و در عافيت در بهشت مسكن مى‌دهد.