اى پروردگار من! چرا كه پاس حرمتشان بر من لازمتر، و احسانشان نسبت به من پيشتر است، و منتشان بر من، بزرگتر از آن است كه بخواهم از آنان دادخواهى كنم، يا نسبت به ايشان، آن كنم كه با من كردهاند. بارالها! به راستى كه چه روزگار درازى را در پروريدن من گذراندهاند، و چه رنجها و محنتهايى كه در مراقبت از من به جان خريدهاند، و تا چه پايه به خاطر رفاه و آسايش من دشوارىها را بر خويشتن، روا داشتهاند. خدايا! اين همه خوبىها را چگونه مىتوانم برشمارم؟
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.