خدايا! اگر در قول و سخن گفتن با من از حد بيرون رفتهاند يا در فعل و عملى نسبت به من زيادهروى كردهاند يا حقى از من ضايع نمودهاند يا از كار واجب و لازمى در حق من تقصير و كوتاهى ورزيدهاند، حق خود را به ايشان بخشيدم و آن را بر آن دو احسان كردم و از تو مىخواهم كه پيامد آن را از دوش ايشان بردارى، چرا كه من نسبت به خود،، ايشان را در كوتاهى حق متهم نمىكنم و آنان را در نيكى ورزيدن در حق خويش سهلانگار نمىانگارم و از آنچه نسبت به من متولى انجام دادن آن گشتهاند، اى پروردگار من! ناراحت نيستم.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.