فراز 3 از دعای 26 ( توفیق بخشش همسایگان خطاکار )

الْجيرانُ ثَلاثَهٌ: فَمِنْهُمْ مَنْ لَهُ ثَلاثَةُ حُقُوقٍ، حَقُّ الْاسْلامِ وَ حَقُّ الْجِوارِ وَ حَقُّ القِرابَةِ وَ مِنْهُمْ مَنْ لَهُ حَقَّانِ، حَقُّ الْاسْلامِ وَ حَقُّ الْجِوارِ وَ مِنْهُمْ مَنْ لَهُ حَقُّ واحِدٌ، الْكافِرُ لَهُ حَقُّ الْجِوارِ.«1»

همسايه‌ها سه قسم هستند: همسايه‌اى كه سه حق دارد و آن همسايه‌اى كه از خويشاوندان انسان است كه هم حق خويشاوندى دارد و هم حق اسلام و هم حق همسايگى، همسايه‌اى كه دو حق دارد و آن همسايه مسلمانى است كه هم حق اسلام دارد و هم حق همسايگى، همسايه‌اى كه يك حق دارد و آن همسايه كافر است.

قيلَ لِرَسُولِ اللَّهِ (صلى الله عليه و آله) انَّ فُلانَةَ تَقُومُ النَّهارَ وَ تَقُومُ اللَّيْلَ وَ هِىَ سَيِّئَةُ الْخُلْقِ تُؤْذى‌ جِيرانَها بِلِسانِها فَقالَ: لاخَيْرَ فيها، هِىَ مِنْ اهْلِ النَّارِ.«2»

خدمت حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) عرض شد: فلان زن روزها را روزه مى‌گيرد و شب‌ها را عبادت مى‌كند، ولى در عين حال بد اخلاق است و همسايه‌ها را اذيت مى‌كند، رسول خدا (صلى الله عليه و آله) فرمود: او از اين كارها استفاده نخواهد كرد و گرفتار آتش خواهد شد.

انَّ يَعْقُوبَ لَمَّا ذَهَبَ مِنْهُ ابْنُ يامينَ نادى‌ يا رَبِّ اما تَرْحَمُنى‌ اذْهَبْتَ عَيْنَىَّ وَ اذْهَبْتَ ابْنَىَّ، فَاوْحَى‌ اللَّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى‌ الَيْهِ لَوْ امَتُّهُما لَأَحْيَيْتُهُما حَتَّى اجْمَعَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُما وَ لكِنْ اما تَذْكُرُ الشَّاةَ ذَبَحْتَها وَ شَوَيْتَها وَ اكَلْتَ وَ فُلانٌ الى‌ جَنْبِكَ صائِمٌ لَمْ تُنِلْهُ مِنْها شَيْئاً.«4»

حضرت يعقوب (عليه السلام) چون بنيامين را از دست داد عرض كرد: بار پروردگارا! به من رحم نمى‌كنى؟ دو چشمم را كه گرفتى و دو فرزندانم را كه بردى؟خداوند وحى كرد: اى يعقوب! اگر من آن دو را يعنى يوسف و بنيامين را ميرانده باشم برايت زنده مى‌كنم، ولى آيا به ياد دارى آن گوسفندى را كه سر بريدى و بريان كردى و خوردى و فلانى در همسايگى تو روزه بود و چيزى از آن را به آنها ندادى.

______________________________

(1)- روضة الواعظين: 2/ 389؛ مستدرك الوسائل: 8/ 424، باب 72، حديث 9878.

(2)- بحار الأنوار: 68/ 394، باب 92؛ مجموعة ورّام: 1/ 90.

(3)- بحار الأنوار: 8/ 297، باب 24، حديث 48؛ ثواب الاعمال: 169.

(4)- بحار الأنوار: 12/ 264، باب 9، حديث 28؛ وسائل الشيعة: 12/ 130، باب 88، حديث 1585.