فراز 20 از دعای 31 ( پناه بر خدا از بازگشت به گناه )

توبه ناب‌

شرط توبه آن است كه انقلابى در باطن انسان صورت گيرد كه يك باره او را بر ضدّ بدى‌هايش بشوراند و سوز او از جان برخيزد تا از همه جا بريده و به خدا بنگرد.

در اين دگرگونى باطنى، انسان بايد بر ضدّ نفس امّاره شيطان صفت كودتا كند و دشمن داخلى خود را سركوب و از صحنه جان خود بيرون كند و دل را از آلودگى‌ها پاكيزه سازد، تا قلب آماده ورود فرشتگان گردد.

معاوية بن وهب گفت از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه فرمود:

امام معصوم (عليه السلام) در اين قسمت‌ها براى نجات نفس از دغدغه‌هاى شيطانى به التماس‌هاى شديد رو آورده است و خواهش‌هاى پى در پى او تمنّاى تأييد الهى را مى‌طلبد، گاهى تأييد خداوند به كمك انسان مى‌آيد و او را توفيقات خاصى فرا مى‌گيرد، بنابراين عملكرد آدمى به علاوه دست توسّل به سوى عنايت‌هاى ربوبى و شفاعت معصومان (عليهم السلام) در اين مسأله نقش بسزايى دارد، اگر انسان بخواهد بر ترك گناه عزم جدى داشته باشد بايد تضرّع و صداقت او به درخواست يارى از درگاه خداوند متعال پيوسته متّصل باشد، مانند لامپى كه از منبع نور پيوسته روشنايى مى‌گيرد و تاريكى را از بين مى‌برد، پس توبه و انابه به كمك حضرت حقّ ممكن مى‌شود. اگر انسان قدرت بر اطاعت و توانايى در دورى از گناه را در خود احساس كرد، نبايد بر آن مغرور شود؛ زيرا توفيق الهى رفيق راه اوست، گرچه رنج اطاعت و صبر بر گناه بسيار دشوار است ولى پايدارى در آن حالت رحمت و عصمت پروردگار را نياز دارد.

از اين رو خداى منّان به ياران حضرت موسى مى‌فرمايد:

از چكيده بيان ائمه اطهار (عليهم السلام) به دست مى‌آيد توبه حقيقى بر دو محور استوار است:

الف- توبه بايد از گناهان ظاهر و باطن باشد. گناهان باطنى از قبيل اعتقاد به كفر، شرك، بخل، حسد و عجب كه دورى از آنان به كوشش فراوان نياز دارد.

ب- خيال گناه در ذهن و فكر زدوده شود تا به دايره عمل كشيده نشود. براى بيمه كردن از اين موقعيت؛ عشق و محبّت الهى را در جان بنشاند تا دل از وسوسه‌هاى شيطانى و تخلّف فرمان حقّ مصون بماند.

______________________________

(1)- بحار الأنوار: 6/ 28، باب 20، حديث 31؛ ثواب الأعمال: 171.

(2)- بقره (2): 64.