فراز 4 از دعای 31 ( خدایی که نهایت ترس عابدان است )

4- پايان راه خوف عابدان اوست‌

آنان كه در بندگى و طاعت، در عبادت و خدمت، از جسم و جان مايه مى‌گذارند، آنان كه شوقى جز رسيدن به وصال محبوب ندارند، آنان كه همّتى جز به دست آوردن رضاى دوست در دلشان نيست، آنان كه عبادت حق را اصل و ريشه، و هدف واقعى مى‌دانند، و وجودشان منبع خير و بركت است، در عين حال در ذات قلبشان نگران اين معنا هستند كه مبادا لحظه‌اى اعراض از حق و يا دچار شدن به فراق محبوب، گريبان جانشان را بگيرد، اينان اعراض از دوست را سخت‌ترين و بدترين و شكننده‌ترين بلا مى‌دانند، و فراق دوست را در سوزندگى، شديدتر از آتش جهنّم حساب مى‌كنند.

اينان وقتى از نگرانى نجات پيدا مى‌كنند كه به وصال دوست برسند و شاهد لقاى معشوق را در آغوش جان بگيرند.