فراز 15 از دعای 32 ( طلب آمرزش الهی )

در حضور تو كسى ايستاده كه غير تو پناهى ندارد و سراپا معترف به گناه خويش است، تا مبادا فضلت از من دريغ ورزد و از دامان عفوت دستم كوتاه گردد و مباد كه من مايوس‌ترين بندگان تو به كار تو باشم كه روى به درگاهت آورده باشم و مباد كه من بى‌بهره‌ترين كسانى باشم كه با دو صد اميد روى به سويت نهاده‌اند. و مرا بيامرز كه تو نيك‌ترين آمرزشگرانى.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.