فارسی
فراز 17 از دعای 32 ( اعتراف به کوتاهی و کوچکی عمل )
وَ لَا أَسْتَشْهِدُ عَلَى صِيَامِي نَهَاراً ، وَ لَا أَسْتَجِيرُ بِتَهَجُّدِي لَيْلًا ، وَ لَا تُثْنِي عَلَيَّ بِإِحْيَائِهَا سُنَّةٌ حَاشَا فُرُوضِكَ الَّتِي مَنْ ضَيَّعَهَا هَلَكَ .
و روزى را به روزه داشتنم گواه نمى‌گيرم (روزى را روزه‌ى پسنديده نگرفته‌ام تا آن را گواه خود گردانم) و از شبى به سبب شب زنده داشتنم پناه نمى‌طلبم (شبى براى عبادتى كه پذيرفته شده باشد بيدار نبوده تا به آن پناه برم) و مستحبى (آنچه در شرع بجا آوردن آن رجحان و برترى داشته و گناهى در بجا نياوردن آن نيست) بر اثر بجا آوردن آن مرا ثنا نگفته نمى‌ستايد جز واجبات تو كه هر كه آن را ضائع كرده و بجا نياورده هلاك گشته به كيفر خواهد رسيد
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - محمد بن سلیمان تنکابنی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
