فراز 17 از دعای 32 ( اعتراف به کوتاهی و کوچکی عمل )

و من (اى خدا!) آن چنان با دست خالى به درگاه تو آمده‌ام كه) نه مى‌توانم روزى دارى خود گواه گيرم و (يا) شبى راه به خاطر شب زنده داريم پناهگاه خود قرار دهم، و نه سنتى تا به ستايشم برخيزد كه (در طول عمر خو و لو يكبار) آن را به جاى آورده باشم، به جز واجبات تو كه هر كس از آن‌ها غافل شود و يا آن‌ها را فرو گذاريد، نابود مى‌شود.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.