فراز 20 از دعای 32 ( رحمت و بخشش الهی مایۀ امید بندگان )

معبودا، اميد بستن تنها به تو سزاوار، و بيم و ترس تنها از تو شايسته است. پس اى قادر متعال، اميدم را نوميد مساز، و از آنچه بيمناك هستم به من ايمنى ببخش. بخواه كه از سود سرشار رحمتت بهره‌مند گردم، زيرا كريمترين و بخشنده‌ترين توئى.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.