فراز 20 از دعای 32 ( رحمت و بخشش الهی مایۀ امید بندگان )

چرا كه تو شايسته‌ترين كسى هستى كه بايد دل به اميد (و گذشت) او بندد و سزاوارترين كس كه بايد از (كيفر) او بهراسد و از (عذاب) او بپرهيزد، پس اى پرودردگار من! آن چه مايه‌ى اميدوارى من شده است به من ارزانى دار و از آن چه مى‌ترسم امان و پناهم ده و از رحمت خويش بهره‌مندم كن زيرا كه تو كريم‌ترين كسى هستى كه از او حاجت طلبند.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.