فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

ولى تو مرا با مهربانى و لطف و از سر احسان غذا دادى و آن همه لطف را از سر رحمت تا بدين پايه كه رسيده‌ام همچنان بر من مبذول داشته‌اى، نيكيت كم نمى‌شود و روش خوب تو كندى نمى‌گيرد، با اين همه وثوقم نسبت به تو استوار نمى‌گردد تا براى آنچه در نزد تو مرا ثمر بخش‌تر است تلاش كنم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.