فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس مرا به فضل خود همچون مهربانى با لطف، غذا دادى، و آن همه لطف را- از روى تفضل- تا اين پايه كه رسيده‌ام همچنان درباره‌ام به جا مى‌آورى: رشته‌ى خير وصله‌ات از من نمى‌گسلد، و حسن انعامت درباره‌ام به تعويق نمى‌افتد. ولى با وجود اين، اعتمادم بر تو محكم نمى‌شود، تا كوشش خود را كه در كارى كه نزد تو برايم مفيد است مصروف دارم‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.