فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

در آن دوران (ضعف و ناتوانى) تو مرا به فضل و كرم غذائى لطيف و نيكو عطا كردى (و هر آنچه كرم فرمودى) همه صرف لطف و احسان تو بر من بود (نه به استحقاق و تقاضاى من) و اين لطف و كرم بر من از نخست خلقتم تا به حال بوده و هيچگاه محروم از احسانت نبودم و هرگز حسن و نيكوكاريت زمانى دير نشد (بلكه اول وقت حاجتم مورد عنايتت مى‌شدم) (و اى عجب كه اين همه سوابق محبت و احسان) باز وثوق و اعتمادم را محكمتر و كاملتر نسبت به حضرتت نمى‌گرداند تا (از اين حظوظ سمانى و نعم ظاهرى دنيوى) به توكل بر تو فراغت جسته و آن حظ و بهره‌هاى (كامل عالى روحانى) كه مرا نزد حضرتت (در عالم آخرت) مهياست از درگاه كرمت طلبم‌

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.