فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

اما تو چنان نكردى. همچون احسانگرى كريم و مهربان، مرا تغذيه نمودى، و تا امروز، روزن رزق و روزى بر من نبستى و در لطف و كرم و احسانت برويم گشوده داشتى، تا به اينجا رسيدم. هرگز در نيكى نسبت به من كوتاهى ننمودى. با اين همه، گاه نسبت به روزى‌بخشى تو نوميد ميشوم، و از طاعتى كه به سود من است، نافرمانى مى‌كنم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.