فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

ولى تو مرا به احسان و فضل خود همچون شخصى مهربان از سر لطف غذا دادى، آن همه لطف را از روى احسان و تفضل تا به اينجا كه رسيدم عنايت كردى، اين همه مهربانيت را به نيستى نمى‌كشانم، و نيكى احسانت درباره‌ام به تعويق نيفتاده و با اين همه مهربانى‌ها اعتمادم به روزى دادن تو استوار و محكم نشده تا همه تلاش خود را در آنچه نزد تو برايم مفيد است مصروف نمايم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.