فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

اما تو همچون احسان كننده‌اى مهربان و با لطف، به فضل خود مرا غذا دادى، و از احسان، اين كار را تا اكنون در حق من انجام داده‌اى. پيوسته از احسان تو برخوردارم و نيكى كردن تو با من سستى نمى‌گيرد. با اين همه، يقين من به روزى دادن تو چنان استوار نيست كه با فراغ دل به كارى پردازم كه پيش تو براى من سودمندتر است.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.