فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس مرا با فضل و احسان خودت، همچون غذا دادن نيكوكار نيك سيرت غذا دادى، و اين كار را از روى بخشش و احسان بر بنده‌اى چون من كه اين چنين هستم انجام دادى. من نيكى و احسان تو را گم نمى‌كنم و نيكوكاريت براى من به موقع مى‌رسد؛ و ليكن با وجود اين مهربانيها، وثوق و اعتمادم محكم و استوار نمى‌گردد تا براى بجا آوردن چيزى كه براى من پيش تو بهره دهنده‌تر است فرصت جويم و مشغول شوم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.