فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس تو چون شخصى نيكوكار مهربان، از فضلت به من غذا دادى و تنها از لطف و احسان توست كه به اين جا رسيده‌ام و اين لطف را هم چنان درباره‌ام به جاى آور؛ از نيكى تو محروم نمى‌شود و خوبى انعامت درباره‌ى من به تأخير نمى‌افتد و با اين همه لطف، اعتمادم به تو محكم نمى‌شود تا به كارى كه نزد تو سودمندتر است، تلاش نمايم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.