فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس به فضل و احسان خويش غذايم دادى مانند غذا دادن شخصى نيكوكار و مهربان، با من همچنان از سر لطف چنين مى‌كنى تا بدين پايه رسيده‌ام، نيكى تو را گم نمى‌كنم، و خوبى احسانت درباره‌ام كندى نمى‌كند، و با اين وجود اعتمادم استوار نيست، تا براى آنچه نزد تو برايم سودمندتر است تلاش كنم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.