آتشى كه استخوانها را مىپوساند و ساكنان خود را آب جوش مىنوشاند؛ آتشى كه بر حال آن كسى كه به زارى درافتاده نمىنگرد، و بر كسى كه از او مهر و لطف مىجويد، رحم نمىكند، و هرگز نمىتواند از عذاب كسى كه در برابرش فروتن گشته و تسليم او گرديده، چيزى بكاهد، بلكه با سوزندهترين عذاب دردناك خود، و بدترين بيچارگى، به پيشواز ساكنان خود مىآيد.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.