فراز 8 از دعای 32 ( وجود دائم و جاوید الهی )

اين است (وصف و نعتت كه) توئى خداى اول در اوليت خويش (و مبدا مبادى ملك هستى و علت العلل كل آفرينش) به موجب همين (اوليت و ازليت ذات) وجودت هم دائم و ابدى و بى‌زوال و سرمديست (يعنى تو آن بزرگوار خدائى كه به وصف و مدح و فهم عقل و انديشه درنيائى و وصف اوليت و ازليتت عين وصف آخريت و ابديت است چون هر دو عين ذاتست و ذاتت بسيط الحقيقه به حكم برهان واحدى المعناست به حكم «قل هو الله احد» كه امام (ع) احدى المعنى تفسير فرموده پس آن ذات يكتا احدى الصفات احدى الجهات احدى الحيثيات است حيث فاعلى او عين غائى است چه او تمام دايره وجود است و در دايره نقطه مبدا عين منتهاست پس حيث اوليت عين حيث آخريت است به همان حيث كه اولست به همان حيث آخر است). (يعنى به ذاته علت فاعلى و علت غائى عالم وجود است) هم ظاهر الذات و هم باطن الكنه است (هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن) توصيفش از كلام وحى اوست (تعالى الله عما يصفه الواصفون علوا كبيرا)

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.