فراز 1 از دعای 34 ( ستّار بودن خداوند )

يَا ابْنَ مَسْعُودٍ! إِحْذَرْ يَوْمَاً تُنْشَرُ فِيهِ الْصَّحائِفُ وَ تَظْهَرُ فِيهِ الْفَضائِحُ؛ فَإِنَّ اللَّهَ تَعالى‌ يَقُولُ: ﴿وَ نَضَعُ الْمَوَازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا ۖ وَإِنْ كَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنَا بِهَا وَكَفَىٰ بِنَا حَاسِبِينَ﴾«1»«2»

اى پسر مسعود! بترس از روزى كه در آن نامه‌ها گشوده مى‌شود و رسوايى‌ها آشكار مى‌گردد؛ زيرا كه خداوند بلند مرتبه مى‌فرمايد:«و ترازوهاى عدالت را در روز قيامت مى‌نهيم و به هيچ كس هيچ ستمى نمى‌شود؛ و اگر [عمل خوب يا بد] هم وزن دانه خردلى باشد آن را [براى وزن كردن‌] مى‌آوريم، و كافى است كه ما حسابگر باشيم

حَلاوَةُ الشَّهْوَةِ يُنَغِّضُها عارُ الْفَضيحَةِ.«3»

شيرينى شهوات را ننگ رسوايى تلخ مى‌كند.

عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتِمى عَنِ الطَّعامِ لِمَضَرَّتِهِ وَ لايَحْتَمِى مِنَ الذَّنْبِ لِمَعَرَّتِهِ.«4»

در شگفتم از كسى كه از خوردن غذايى كه برايش ضرر دارد، پرهيز مى‌كند؛ اما از گناه كه مايه زيان و رسوايى است پرهيز نمى‌كند.

قِلَّةُ الصَّبْر فَضيحَةٌ.«5»

ناشكيبايى، رسوايى و شرمسارى به بار مى‌آورد.

إِذا أَرادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خِزْياً أَجْرى‌ فَضيحَتَهُ عَلَى لِسانِهِ.«7»

هر گاه خداوند خوارى بنده را بخواهد؛ از راه زبانش او را رسوا مى‌كند.

ثَلاثٌ مَنِ ابْتُلِىَ بِواحِدَةٍ مِنْهُنَّ تَمَنَّى الْمَوْتَ: فَقْرٌ مُتَتابِعٌ وَ حُرْمَةٌ فاضِحَةٌ وَ عَدُوٌّ غالِبٌ.«8»

سه چيز است كه هر كس به يكى از آنها گرفتار شود آرزوى مرگ كند؛ تنگدستى پى در پى، محروميّت رسوا و دشمن چيره شده.

كانَ أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ (عليه السلام) يَقُولُ: لاتُبْدِيَنَّ عَنْ واضِحَةٍ وَ قَدْ عَمِلْتَ الْأَعْمالَ الفاضِحَةَ وَ لايَأْمَنِ الْبَيَاتِ مَنْ عَمِلَ السَّيِّئاتِ.«9»

مولاى مؤمنان على (عليه السلام) پيوسته فرمود: تو كه كارهاى رسوا كننده كرده‌اى! نيشت را به خنده باز مكن و كسى كه گناه كرده است، نبايد خود را از شبيخون خدا ايمن بداند.

يا ابْنَ جُنْدَبٍ! حَقٌّ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ يَعْرِفُنا أَنْ يَعْرِضَ عَمَلَهُ فى‌ كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ عَلَى نَفْسِهِ، فَيَكُونَ مُحاسِبَ نَفْسِهِ، فَإِنْ رَأَىَ حَسَنَةً اسْتَزَادَ مِنْها وَ إِنْ رَأَىَ سَيِّئَةً اسْتَغْفَرَها مِنْها، لِئَلَّا يَخْزَى‌ يَوْمَ الْقِيامَةِ.«10»

اى پسر جندب! بر هر مسلمانى كه نسبت به ما معرفت دارد لازم است كه در هر شبانه روز عمل خود را بررسى كند و حسابرس نفس خويش باشد. اگر ديد كار خوبى انجام داده است به دنبال بيشتر از آن باشد و اگر ديد كار بدى از او سر زده، استغفار كند، تا در روز رستاخيز سرشكسته و شرمنده نشود.

مَنْ قَبِلَ النَّصِيْحَةَ أَمِنَ مِنَ الْفَضِيحَةِ.«11»

كسى كه پند و اندرز بپذيرد؛ از رسوايى در امان ماند.