بارالها! خشكى (و بى حاصلى) زمينهاى ما را به آبيارى باران از ميان بردار و با رزق خود عقده و اندوه را از دلهاى ما بيرون كن و ما را به غير خود مشغول مساز، و (رابطهى) احسان و هميشگى خود را از ما قطع مفرما، كه بىنياز (واقعى) كسى است كه تو بى نيازش سازى، و تندرست (حقيقى) كسى كه تو (از گزند بلا و بيمارى) نگاهش دارى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.